Bir varmış bir yokmuş….herkesten hızlı koşmakla övünen bir tavşan varmış.
Bu tavşan, daima kaplumbağanın yavaşlığı ile  dalga geçermiş.
Sonunda,  kaplumbağa ona: “Sen kendini  ne sanıyorsun?
Tamam, hızlı koştuğun doğru, ama  sen de geçilebilirsin!” diye yanıt vermiş.  
Tavşanı gülme tutmuş: “Beni  koşuda geçmek, ha? Kim geçecekmiş?
Yoksa sen mi? O kadar hızlıyım ki, kimse beni geçemez!
İstediğin  şey üzerine  bahse girerim, kabul ediyor musun?”
Kendisine bu derece  tepeden bakılmasından rahatsızlık duyan kaplumbağa,  bu meydan okumayı kabul etmiş.
Yarış  parkuru belirlenmiş ve ertesi sabah,  gün doğarken başlangıç çizgisine gelmişler. Kaplumbağa, kaderine boyun eğip yavaş yavaş ilerlemeye başlamış. Tavşan ise uykusuzluktan esneyip duruyormuş.
Uykunun ağırlığıyla göz kapakları inen tavşan, rakibinin ne kadar ağır ilerlediğini görerek bir parça kestirmeye karar vermiş. “Sen  rahat rahat git, ben daha sonra, dört sıçrayışta sana yetişirim.” Rahatsız bir uykunun ardından, nihayet sıçrayarak uyanıp gözleriyle kaplumbağayı aramış. Oysa o hala çok yakınındaymış.
Henüz yolun üçte birini bile aşamamış.